NOCLEGI
ROZKŁADY
Styczniowe wydarzenia w Muzeum Śląskim w Katowicach
fot. nadesłane
W styczniowej ofercie Muzeum Śląskiego w Katowicach m.in. ferie zimowe z Tatrzańskim Parkiem Narodowym, trzy spotkania z Wojciechem Kłapcią – specjalistą od nowych technologii w branży outdoor z rodzinnej firmy Pajak z Bielska-Białej, nowy pokaz w fotoplastykonie oraz kolejny wykład w ramach muzealnego cyklu „Inne spojrzenie na Chopina”.
REKLAMA
1/ Wtorkowe spotkania z Wojtkiem Kłapcią z bielskiej, rodzinnej firmy Pajak, która w 2023 roku obchodziła 40-lecie istnienia firmy oraz zdobyła nagrodę główną w konkursie „Śląska Recz” dla śpiwora Radical 16H. Partner wystawy w swej uprzejmości i z misją propagowania idei dobrego designu przekazał nagrodzony produkt do zbiorów Muzeum Śląskiego, wzbogacając muzealną kolekcję designu po 1990 roku.
16.01.2024 – Wojciech Kłapcia, Pajak: Nowe technologie w branży outdoor
23.01.2024 – Wojciech Kłapcia, Pajak: Współczesne wzornictwo przemysłowe w branży outdoor
30.01.2024 – Wojciech Kłapcia, Pajak: Wpływ produkcji i działalności outdoor na środowisko
Wszystkie spotkania odbędą się w Sali audytorium o godz. 18.30 i będą tłumaczone na PJM.
Bilety: 1 zł do kupienia na www.muzeumslaskie.pl lub w kasach.
Podczas spotkań z Wojtkiem Kłapcią, specjalistą od badań i rozwoju produktu, ekspertem ds. technologii w branży outdoor w rodzinnej firmie Pajak z Bielska-Białej, będziemy rozmawiać m.in. o wielkim powrocie włókien naturalnych do produkcji odzieży, śpiworów oraz obuwia, a to wszystko z naciskiem na ekologię m.in. o zaniechaniu produkcji jako najczystszej formie ograniczenia wpływu na środowisko, greenwaschingu, wyzwaniach logistycznych czy upcyclingu ponad recyklingiem. Spróbujemy także znaleźć odpowiedzi na pytania: Czy funkcjonalność musi kuć w oczy? Co dają zespoły ekspertów spoza branży? Dlaczego grafik musi współpracować z technologiem i co ma do tego kierownik projektu? Poznamy także przykłady „wzornictwa na siłę” oraz wzornictwa funkcjonalnego.
Projektowane przez Wojtka Kłapcię produkty są nominowane, wyróżniane i nagradzane w głównej mierze za zastosowane w nich rozwiązania technologiczne.
Na uczestników spotkań czekać będą niespodzianki i wyzwania!
Chętni będą mogli spróbować swych sił w zawodach pakowania śpiwora na czas, a ci, którzy osiągną najlepszy wynik, dostaną nagrody rzeczowe od partnera wystawy.
Aktualne rekordy świata wynoszą: 31,2 sekund dla pań i 21,86 sekund dla panów.
2/ Ferie zimowe z Tatrzańskim Parkiem Narodowym - półkolonie
30 i 31 stycznia 2024 r. do Muzeum Śląskiego zawitają pracownicy Tatrzańskiego Parku Narodowego, by poprowadzić zajęcia „Bezpieczni w górach” dla dzieci z klas II, III, IV i V.
Zima w Tatrach jest piękna ale potrafi być też niebezpieczna. Na zajęciach będziemy mówić o tym, jak przygotować się do wyjścia zimą w góry oraz jak obliczyć czas przejścia z pomocą mapy. Poznamy podstawowe elementy wyposażenia górskiego turysty i sami zapakujemy plecak na zimową wycieczkę. Nie zabraknie też opowieści o mieszkańcach Tatr, których można spotkać podczas górskich wędrówek oraz w jaki sposób radzą sobie zimą. Będziemy również trenować obsługę sprzętu lawinowego, poznając podstawowe zasady Lawinowego ABC.
Warsztaty dla grup półkolonijnych odbywają się od wtorku do piątku, na zapisy.
Warsztaty mają lekką, wypoczynkową formułę. Nie są nastawione na przekaz konkretnej wiedzy, ale miłe spędzenie wolnego czasu, operują metodą edukowania poprzez zabawę i ekspresję twórczą.
Godziny warsztatów:
30 stycznia - 11:00, 13:00
31 stycznia - 9:00, 11:00, 13:00
Każdy warsztat będzie trwał ok 2 godzin (część warsztatowa i część praktyczna)
Maksymalna liczba uczestników: 20
Koszt – 1 zł. Zgłoszenia pod nr. tel. 32 77 99 382 lub mailowo na adres lekcjemuzealne@muzeumslaskie.pl
Warsztaty prowadzone przez Edukatorów Tatrzańskiego Parku Narodowego w ramach działań towarzyszących wystawie „Spojrzenie z góry. Archiwum Wandy Rutkiewicz”
3/ Wykład z cyklu „Inne spojrzenie na Chopina” który pozwoli nam inaczej spojrzeć na postać wielkiego kompozytora – muzycznie, malarsko i rzeźbiarsko. Wykład będzie ilustrowane prezentacją multimedialną .
Wykłady prowadzone są we współpracy z Muzeum F. Chopina w Warszawie.
W sobotę 27 stycznia o godzinie 17:30 pani Małgorzata Zawadzka - historyk sztuki, literaturoznawca, muzealnik; kustosz dypl. w Muzeum Fryderyka Chopina w Narodowym Instytucie Fryderyka Chopina w Warszawie. W swoich badaniach koncentruje się przede wszystkim na związkach literatury i sztuk wizualnych, relacjach kulturalnych między Francją a Polską, historii i teorii fotografii oraz ikonografii związanej z życiem i twórczością Fryderyka Chopina, Jeana Cocteau, Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów.
Wykład pt.: „Chopin gdyby jeszcze żył...”, czyli wielki kompozytor okiem współczesnych artystów ukaże nam jak widzą Chopina współcześni malarze, graficy, rzeźbiarze, projektanci. Czy stawiają kompozytora na piedestale czy próbują „oswoić” i przeniknąć jego twórczość? Jakie refleksje, emocje i skojarzenia budzi dziś jego muzyka oraz powszechnie znany życiorys?
Wykład zostanie zilustrowany licznymi reprodukcjami dzieł plastycznych inspirowanych twórczością czołowego kompozytora polskiego romantyzmu.
Bilety w cenie 7 zł do nabycia online i w kasach muzeum.
4/ Fotoplastykon - Paryż Chopina
Paryż to miasto niezwykłe. Dla Fryderyka Chopina, który spędził w nim blisko połowę życia, było miejscem zachwytu, triumfu artystycznego, miłości, ale również codziennej pracy jako nauczyciela gry na fortepianie, spotkań z szerokim gronem przyjaciół, a także ostatnich dni życia. Paryż do dziś manifestuje pamięć o kompozytorze, począwszy od eksponowanych artefaktów z nim związanych, przez miejsca upamiętniające go, aż po dedykowane mu wydarzenia. Chopin zmarł w 1849 roku, w okresie gdy fotografia dopiero się popularyzowała, a zatem nie zachowało się zbyt wiele wizerunków ówczesnego Paryża. Wystawa w fotoplastykonie ukazuje widoki miasta, które otaczało kompozytora, jednak należy pamiętać, że w latach 1852–1870 stolica Francji przeszła wielką przebudowę nadzorowaną przez Georges’a-Eugène’a Haussmanna, a scenerie oglądane przez Chopina uległy przeobrażeniu.
Fotografie wykonane przez Édouarda Denisa Baldusa i Alberta Mansuya przeniosą nas za pośrednictwem techniki stereoskopii do dziewiętnastowiecznego Paryża, pozwalając poczuć atmosferę miasta wybranego przez jednego z najwybitniejszych polskich artystów.
Czym jest fotoplastykon?
W 1838 roku Charles Wheatstone przedstawił Królewskiemu Towarzystwu Naukowemu urządzenie służące do oglądania obrazów przestrzennych, które nazwał stereoskopem. Wrażenie trójwymiarowości osiągano poprzez nałożenie za pomocą luster odbić dwóch rysunków z różnych punktów widzenia, czyli tak jak postrzega przedmiot ludzkie oko. Początkowo obrazy przestrzenne wykonywano na zasadzie optycznego rysunku, ale prawdziwa rewolucja przyszła wraz z wynalezieniem fotografii. Stereopary zdemokratyzowały społeczeństwo i przybliżyły kontynenty, a wędrowne pokazy stały się niemałą atrakcją europejskich jarmarków. Aby ułatwić i uprzyjemnić oglądanie przestrzennych obrazów, jeszcze w 1849 roku szkocki naukowiec David Brewster skonstruował przyrząd służący do oglądania par stereoskopowych, który miał dwie soczewki wbudowane w odstępie około 6 cm.
Fotografie stereoskopowe zademonstrowano publiczności po raz pierwszy w 1851 roku na londyńskiej wystawie światowej w Crystal Palace. Od tego momentu stereopary zdobywały coraz większą popularność, co wpłynęło na powstanie fotoplastykonu – urządzenia pozwalającego na oglądanie zdjęć nawet kilkunastu osobom w jednym czasie. Pierwsze udane próby konstrukcji takiego mechanizmu podjęto we Francji. W 1866 roku Alois Polanecky zbudował urządzenie, z którego mogło korzystać 25 osób jednocześnie. Za właściwego wynalazcę fotoplastykonu uznano jednak Augusta Fuhrmanna – pochodzącego z Namysłowa Berlińczyka. On bowiem nadał urządzeniu ostateczny kształt, który rozpowszechnił na całym świecie. Patent Fuhrmanna zadebiutował w roku 1885 we Wrocławiu. W drewnianej walcowatej konstrukcji mieściło się 25 stereoskopów, urządzenie poruszał mechanizm zegarowy, a oświetlenie było gazowe. Z czasem wprowadzono mechanizm elektryczny. W ten sposób fotoplastykon porzucił jarmarczną budę i przeprowadził się do serc wielkich miast, nabierając szyku i elegancji.
Tematyka seansów była bardzo różnorodna, obejmowała wszystkie dziedziny życia. Fotoplastykon stał się miejscem, gdzie można było wybrać się w daleką podróż, zobaczyć egzotyczne widoki, najsłynniejsze zabytki i cuda natury. Dla spragnionych najświeższych wiadomości przygotowano specjalne fotograficzne serwisy pokazujące i komentujące wydarzenia, którymi żył świat. W latach 70. i 80. XIX wieku powstały firmy specjalizujące się w masowej produkcji kart stereoskopowych, sprzedawanych przez zakłady fotograficzne, księgarnie i sklepy. Powszechną praktyką było wynajmowanie fotografów, którzy towarzyszyli ważnym wydarzeniom i jeździli po świecie w poszukiwaniu tematów.
Szczyt popularności fotoplastykonu przypadł na początek XX wieku, kiedy w Europie działało blisko 300 obiektów. Był to moment pojawienia się kinematografu – największego konkurenta i ostatecznego następcy fotoplastykonu. Ruchome obrazki i fabularne historyjki błyskawicznie wyparły statyczną trójwymiarową fotografię. W latach 20. i 30. XX wieku większość urządzeń zlikwidowano.
W Polsce jeszcze w latach 50. i 60. można było odwiedzić fotoplastykony między innymi w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Nowym Sączu. W Katowicach fotoplastykon znajdował się w podwórzu przy ulicy Wawelskiej, a w ścianie budynku na rogu ulicy 3 Maja był specjalny wizjer, w którym można było zobaczyć „zwiastun” nowego seansu. Lokal zamknięto z początkiem lat 60. XX wieku. W tym samym czasie zlikwidowano urządzenie działające w Sosnowcu, które w 1990 roku trafiło do Muzeum Śląskiego w Katowicach, gdzie zostało zmontowane i zaprezentowane publiczności.
16.01.2024 – Wojciech Kłapcia, Pajak: Nowe technologie w branży outdoor
23.01.2024 – Wojciech Kłapcia, Pajak: Współczesne wzornictwo przemysłowe w branży outdoor
30.01.2024 – Wojciech Kłapcia, Pajak: Wpływ produkcji i działalności outdoor na środowisko
Wszystkie spotkania odbędą się w Sali audytorium o godz. 18.30 i będą tłumaczone na PJM.
Bilety: 1 zł do kupienia na www.muzeumslaskie.pl lub w kasach.
Podczas spotkań z Wojtkiem Kłapcią, specjalistą od badań i rozwoju produktu, ekspertem ds. technologii w branży outdoor w rodzinnej firmie Pajak z Bielska-Białej, będziemy rozmawiać m.in. o wielkim powrocie włókien naturalnych do produkcji odzieży, śpiworów oraz obuwia, a to wszystko z naciskiem na ekologię m.in. o zaniechaniu produkcji jako najczystszej formie ograniczenia wpływu na środowisko, greenwaschingu, wyzwaniach logistycznych czy upcyclingu ponad recyklingiem. Spróbujemy także znaleźć odpowiedzi na pytania: Czy funkcjonalność musi kuć w oczy? Co dają zespoły ekspertów spoza branży? Dlaczego grafik musi współpracować z technologiem i co ma do tego kierownik projektu? Poznamy także przykłady „wzornictwa na siłę” oraz wzornictwa funkcjonalnego.
Projektowane przez Wojtka Kłapcię produkty są nominowane, wyróżniane i nagradzane w głównej mierze za zastosowane w nich rozwiązania technologiczne.
Na uczestników spotkań czekać będą niespodzianki i wyzwania!
Chętni będą mogli spróbować swych sił w zawodach pakowania śpiwora na czas, a ci, którzy osiągną najlepszy wynik, dostaną nagrody rzeczowe od partnera wystawy.
Aktualne rekordy świata wynoszą: 31,2 sekund dla pań i 21,86 sekund dla panów.
2/ Ferie zimowe z Tatrzańskim Parkiem Narodowym - półkolonie
30 i 31 stycznia 2024 r. do Muzeum Śląskiego zawitają pracownicy Tatrzańskiego Parku Narodowego, by poprowadzić zajęcia „Bezpieczni w górach” dla dzieci z klas II, III, IV i V.
Zima w Tatrach jest piękna ale potrafi być też niebezpieczna. Na zajęciach będziemy mówić o tym, jak przygotować się do wyjścia zimą w góry oraz jak obliczyć czas przejścia z pomocą mapy. Poznamy podstawowe elementy wyposażenia górskiego turysty i sami zapakujemy plecak na zimową wycieczkę. Nie zabraknie też opowieści o mieszkańcach Tatr, których można spotkać podczas górskich wędrówek oraz w jaki sposób radzą sobie zimą. Będziemy również trenować obsługę sprzętu lawinowego, poznając podstawowe zasady Lawinowego ABC.
Warsztaty dla grup półkolonijnych odbywają się od wtorku do piątku, na zapisy.
Warsztaty mają lekką, wypoczynkową formułę. Nie są nastawione na przekaz konkretnej wiedzy, ale miłe spędzenie wolnego czasu, operują metodą edukowania poprzez zabawę i ekspresję twórczą.
Godziny warsztatów:
30 stycznia - 11:00, 13:00
31 stycznia - 9:00, 11:00, 13:00
Każdy warsztat będzie trwał ok 2 godzin (część warsztatowa i część praktyczna)
Maksymalna liczba uczestników: 20
Koszt – 1 zł. Zgłoszenia pod nr. tel. 32 77 99 382 lub mailowo na adres lekcjemuzealne@muzeumslaskie.pl
Warsztaty prowadzone przez Edukatorów Tatrzańskiego Parku Narodowego w ramach działań towarzyszących wystawie „Spojrzenie z góry. Archiwum Wandy Rutkiewicz”
3/ Wykład z cyklu „Inne spojrzenie na Chopina” który pozwoli nam inaczej spojrzeć na postać wielkiego kompozytora – muzycznie, malarsko i rzeźbiarsko. Wykład będzie ilustrowane prezentacją multimedialną .
Wykłady prowadzone są we współpracy z Muzeum F. Chopina w Warszawie.
W sobotę 27 stycznia o godzinie 17:30 pani Małgorzata Zawadzka - historyk sztuki, literaturoznawca, muzealnik; kustosz dypl. w Muzeum Fryderyka Chopina w Narodowym Instytucie Fryderyka Chopina w Warszawie. W swoich badaniach koncentruje się przede wszystkim na związkach literatury i sztuk wizualnych, relacjach kulturalnych między Francją a Polską, historii i teorii fotografii oraz ikonografii związanej z życiem i twórczością Fryderyka Chopina, Jeana Cocteau, Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów.
Wykład pt.: „Chopin gdyby jeszcze żył...”, czyli wielki kompozytor okiem współczesnych artystów ukaże nam jak widzą Chopina współcześni malarze, graficy, rzeźbiarze, projektanci. Czy stawiają kompozytora na piedestale czy próbują „oswoić” i przeniknąć jego twórczość? Jakie refleksje, emocje i skojarzenia budzi dziś jego muzyka oraz powszechnie znany życiorys?
Wykład zostanie zilustrowany licznymi reprodukcjami dzieł plastycznych inspirowanych twórczością czołowego kompozytora polskiego romantyzmu.
Bilety w cenie 7 zł do nabycia online i w kasach muzeum.
4/ Fotoplastykon - Paryż Chopina
Paryż to miasto niezwykłe. Dla Fryderyka Chopina, który spędził w nim blisko połowę życia, było miejscem zachwytu, triumfu artystycznego, miłości, ale również codziennej pracy jako nauczyciela gry na fortepianie, spotkań z szerokim gronem przyjaciół, a także ostatnich dni życia. Paryż do dziś manifestuje pamięć o kompozytorze, począwszy od eksponowanych artefaktów z nim związanych, przez miejsca upamiętniające go, aż po dedykowane mu wydarzenia. Chopin zmarł w 1849 roku, w okresie gdy fotografia dopiero się popularyzowała, a zatem nie zachowało się zbyt wiele wizerunków ówczesnego Paryża. Wystawa w fotoplastykonie ukazuje widoki miasta, które otaczało kompozytora, jednak należy pamiętać, że w latach 1852–1870 stolica Francji przeszła wielką przebudowę nadzorowaną przez Georges’a-Eugène’a Haussmanna, a scenerie oglądane przez Chopina uległy przeobrażeniu.
Fotografie wykonane przez Édouarda Denisa Baldusa i Alberta Mansuya przeniosą nas za pośrednictwem techniki stereoskopii do dziewiętnastowiecznego Paryża, pozwalając poczuć atmosferę miasta wybranego przez jednego z najwybitniejszych polskich artystów.
Czym jest fotoplastykon?
W 1838 roku Charles Wheatstone przedstawił Królewskiemu Towarzystwu Naukowemu urządzenie służące do oglądania obrazów przestrzennych, które nazwał stereoskopem. Wrażenie trójwymiarowości osiągano poprzez nałożenie za pomocą luster odbić dwóch rysunków z różnych punktów widzenia, czyli tak jak postrzega przedmiot ludzkie oko. Początkowo obrazy przestrzenne wykonywano na zasadzie optycznego rysunku, ale prawdziwa rewolucja przyszła wraz z wynalezieniem fotografii. Stereopary zdemokratyzowały społeczeństwo i przybliżyły kontynenty, a wędrowne pokazy stały się niemałą atrakcją europejskich jarmarków. Aby ułatwić i uprzyjemnić oglądanie przestrzennych obrazów, jeszcze w 1849 roku szkocki naukowiec David Brewster skonstruował przyrząd służący do oglądania par stereoskopowych, który miał dwie soczewki wbudowane w odstępie około 6 cm.
Fotografie stereoskopowe zademonstrowano publiczności po raz pierwszy w 1851 roku na londyńskiej wystawie światowej w Crystal Palace. Od tego momentu stereopary zdobywały coraz większą popularność, co wpłynęło na powstanie fotoplastykonu – urządzenia pozwalającego na oglądanie zdjęć nawet kilkunastu osobom w jednym czasie. Pierwsze udane próby konstrukcji takiego mechanizmu podjęto we Francji. W 1866 roku Alois Polanecky zbudował urządzenie, z którego mogło korzystać 25 osób jednocześnie. Za właściwego wynalazcę fotoplastykonu uznano jednak Augusta Fuhrmanna – pochodzącego z Namysłowa Berlińczyka. On bowiem nadał urządzeniu ostateczny kształt, który rozpowszechnił na całym świecie. Patent Fuhrmanna zadebiutował w roku 1885 we Wrocławiu. W drewnianej walcowatej konstrukcji mieściło się 25 stereoskopów, urządzenie poruszał mechanizm zegarowy, a oświetlenie było gazowe. Z czasem wprowadzono mechanizm elektryczny. W ten sposób fotoplastykon porzucił jarmarczną budę i przeprowadził się do serc wielkich miast, nabierając szyku i elegancji.
Tematyka seansów była bardzo różnorodna, obejmowała wszystkie dziedziny życia. Fotoplastykon stał się miejscem, gdzie można było wybrać się w daleką podróż, zobaczyć egzotyczne widoki, najsłynniejsze zabytki i cuda natury. Dla spragnionych najświeższych wiadomości przygotowano specjalne fotograficzne serwisy pokazujące i komentujące wydarzenia, którymi żył świat. W latach 70. i 80. XIX wieku powstały firmy specjalizujące się w masowej produkcji kart stereoskopowych, sprzedawanych przez zakłady fotograficzne, księgarnie i sklepy. Powszechną praktyką było wynajmowanie fotografów, którzy towarzyszyli ważnym wydarzeniom i jeździli po świecie w poszukiwaniu tematów.
Szczyt popularności fotoplastykonu przypadł na początek XX wieku, kiedy w Europie działało blisko 300 obiektów. Był to moment pojawienia się kinematografu – największego konkurenta i ostatecznego następcy fotoplastykonu. Ruchome obrazki i fabularne historyjki błyskawicznie wyparły statyczną trójwymiarową fotografię. W latach 20. i 30. XX wieku większość urządzeń zlikwidowano.
W Polsce jeszcze w latach 50. i 60. można było odwiedzić fotoplastykony między innymi w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Nowym Sączu. W Katowicach fotoplastykon znajdował się w podwórzu przy ulicy Wawelskiej, a w ścianie budynku na rogu ulicy 3 Maja był specjalny wizjer, w którym można było zobaczyć „zwiastun” nowego seansu. Lokal zamknięto z początkiem lat 60. XX wieku. W tym samym czasie zlikwidowano urządzenie działające w Sosnowcu, które w 1990 roku trafiło do Muzeum Śląskiego w Katowicach, gdzie zostało zmontowane i zaprezentowane publiczności.
PRZECZYTAJ JESZCZE
